بررسی شیوه های بازیافت زمین شهری درایران (نمونه موردی :بافت فرسوده شهرزنجان)

امروزه افزایش سریع ارزش زمین شهری در نتیجه افزایش جمعیت شهرنشین؛ دسترسی به زمین برای مسکن وسایر زیرساختهای شهری مشکل عمده ای محسوب می گردد.لذابه لحاظ گسترش سریع جمعیت شهرنشین وتوسعه سریع شهرها از یکطرف وماهیت تجدید ناپذیری زمین ومنبع کمیاب بودن آن از طرف دیگر ، توسعه برون شهری در شهرهابایستی به یک توسعه فشرده ومتراکم که بهر ه وری وپایداری بلند مدت را در پی داشته باشد تغییر یابدوبه لحاظ پایداری ،رشد جدیدنواحی شهری می تواند از نواحی پیرامون شهری به فضاهای استفاده نشده ،بهر ه برداری نشده وقابل بازیافت دردرون نواحی شهری کانالیزه گردد.بر این اساس, روی آوردن به توسعه درونی وبازیافت اراضی می تواند در رفع این مشکلات موثر باشد. هدف اصلی تحقیق حاضر ارتقاءبهر ه وری وبهینه سازی استفاده از زمین وامکان توسعه درون شهری در بافت فرسوده شهر زنجان ؛به منظور رفع نیازهای موجودبافت بویژه نیازمسکن شهری ؛حداقل در طی یک افق 10ساله وجلوگیری از توسعه ناموزون فیزیکی شهر می باشد. لذادر این راستابرای دستیابی به اهداف تحقیق, با جمع آوری ا طلاعات مورد نیاز دربافت فرسوده شهر زنجان از طریق منابع کتابخانه ای ؛اسنادی ومیدانی به بررسی شیوه های بازیافت زمین در این بافت پرداخته شد. نتایج کلی الگوی تدوین شده بازیافت زمین در بافت فرسوده شهر نشانگرنتایج ارزشمندی در ارتباط بامیزان اراضی بازیافتی(2054 قطعه با مساحت 822895.5مترمربع یا(82هکتار)اراضی بازیافت شده) از بافت می باشد. همچنین از بعد کمی و برمبنای مستندات پیش بینی جمعیت درطرح مصوب توسعه شهری در افق مطالعه (1385-1394) تعدادواحدهای مسکونی مورد نیازاین افق علاوه بر واحدهای موجود،34682واحدبرآوردگردید؛که این نیاز مسکونی با استفاده از3816واحد مسکونی بازیافتی بافت ؛که در حدود 11درصدازنیازمسکونی شهرراشامل می شودمی تواند جبران گردد. لذااراضی بازیافت شده علاوه بر رفع نیازکمبود کاربریهای موجود دربافت ؛در ایجاد پیوستگی بین بافتهای مجاور وجلوگیری از گسترش وتوسعه فیزیکی شهرزنجان می تواندموثر افتد.